Het is deze maand alweer vier jaar geleden dat David Robert Jones, beter bekend als David Bowie, zich naar de Eeuwige Rockvelden begaf maar vergeten is de man en zijn muzikale nalatenschap nog lang niet. Onder leiding van Mike Garson, de toetsenist die sinds 1972 meer dan duizend concerten aan de zijde stond van The Thin White Duke, verenigden enkele van zijn gewezen muzikanten zich om live de muziek van hun voormalige werkgever opnieuw leven in te blazen. Precies een jaar geleden passeerde de succesvolle revue voor het eerst in ons land in de Ancienne Belgique en nu kreeg ook het Antwerpse publiek de kans dit gezelschap te bewonderen. De reeds wekenlang uitverkochte zaal bewijst dat er nog steeds een publiek bestaat voor dit soort evenementen.

Sinds het Brusselse concert van vorig jaar vonden er enkele niet onbelangrijke personeelswissels binnen de groep plaats. Bassist Carmine Rojas (Serious Moonlight Tour) en zanger Corey Glover (bandlid Living Colour) behielden weliswaar hun plek binnen het ensemble maar tot onze grote spijt heeft meestergitarist (en showbeest) Earl Slick de band helaas verlaten. Aangekondigd werd dat hij vervangen zou worden door Charlie Sexton die Bowie begeleidde tijdens de Glass Spider tour (en daarnaast flinke bekendheid geniet als leadgitarist van Bob Dylan) maar ook deze hoofdvogel zegde vervroegd af. Uiteindelijk viel de keuze op de toch iets minder tot de verbeelding sprekende Gerry Leonard (Heathen en Reality Tours). Enkele andere nieuwe gezichten met een Bowie verleden waren gitarist Kevin Armstrong (Outside Tour) en drummer Alan Childs (Glass Spider Tour). De nieuwe vocalisten Mr. Hudson en Sas Jordan hebben geen directe link met het roemrijke Bowie verleden.

De show in de Roma bestond uit twee delen. Tijdens het eerste deel kregen we de integrale uitvoering van Bowie’s achtste langspeler ‘Diamond Dogs’ (1974) voorgeschoteld, terwijl het tweede deel grotendeels bestond uit klassiekers en smaakmakers die elke fan wel kende.

Het kiezen voor ‘Diamond Dogs’ als centrale plaat mogen we een moedige beslissing noemen maar liet het Antwerpse publiek toch een beetje koud, alleen het titelnummer en de hieruit komende single ‘Rebel Rebel’ zorgde voor enig enthousiasme. Toch vonden wij het interessant om dit album met de onvergetelijke hoes, ontworpen door de Belgische kunstenaar Guy Peellaert, nog eens in de picture te plaatsen. Nummers als de mooie ballad ‘Sweet Thing’, ‘Rock ‘n’ Roll With Me (met de ‘Let It Be’ achtige piano intro van Garson) en het van een ‘Shaft’-achtige arrangement voorziene ‘1984’ zijn het meer dan waard om herontdekt te worden. (Zet die plaat nog eens op, jongens!) De uitvoering door het David Bowie Alumni gezelschap kon helaas (hoe kan het ook anders) niet tippen aan het origineel en dat had onder meer met de vocalisten te maken. De stem van Mr. Hudson is technisch helemaal oké maar zijn podiumpréséance lijkt toch een beetje op dat van een bakkerszoon die tot zijn eigen verbazing in een musical is gestapt.

Zijn vrouwelijke tegenhangster Sas Jordan zong zeker ook niet slecht maar haar molen wiekende bewegingen werkten ons toch wat op de zenuwen. Corey Glover zette de sterkste vocale prestatie neer al was deze bij momenten dan weer wat slordig binnen zijn vertolking.

Voor het tweede deel zette het publiek zich schrap aangezien de ene hit de ander zou volgen. We zagen oudere toeschouwers zachtjes meewiegen op ‘Space Oddity’, ook al kwam deze classic helaas maar zwakjes uit te verf. Dan liever het soulvolle ‘Young Americans’, zonder twijfel het hoogtepunt van de avond dankzij een perfect musicerende band en een sterke vocale prestatie van Glover. Doorheen het concert wisselden Gerry Leonard en Kevin Armstrong de gitaarsolo’s met elkaar af en kwamen zo beurtelings in de spotlights terecht. Over het algemeen kleurden beide getalenteerde heren meestal binnen de lijntjes maar eerlijk gezegd misten we het briljante gitaarwerk van Earl Slick toch wel het meest.

Songs als ‘Five Years’, ‘Starman’, ‘Ashes To Ashes’ en ‘Life on Mars?’ werkten, mede dankzij het knappe pianowerk van Carson, uitstekend als regelrechte crowdpleasers maar misten toch wat subtiliteit om echt te bekoren. Dan liever het fel uitgevoerde ‘Suffragette City’ waarin de band nog eens helemaal loos kon gaan.

Na een uitgebreid dankwoord van Master of Ceremony Mike Garson kreeg gitarist Gerry Leonard een dubbel solospotje: hij mocht in zijn eentje Billy Bragg-achtige versies van ‘Loving The Alien’ en ‘Andy Warhol’ het publiek inslingeren.

Als toegift volgde onder meer nog een zalige versie van ‘Alladin Sane’, een beetje de signature song van Mike Garson, omwille van het magistrale toetsenwerk. De brave man breidde hieraan nog een flink uit de kluiten gewassen outro waarin flarden ‘Imagine / Rhapsody in Blue’ in mekaar verweven zaten.

Het onvermijdelijke ‘Heroes’ sloot het concert alsnog in schoonheid af. Vele (vooral oudere) toeschouwers hebben op een avond als deze hun hart kunnen ophalen aan onvergetelijke muzikale hoogtepunten uit de jaren ’70 en ’80 van vorige eeuw. De uitvoering hiervan kunnen we behoorlijk noemen, maar minder sterk dan een jaar geleden in Brussel. Toch rest er maar één finale conclusie: de echte David Bowie blijft onvervangbaar maar zijn muzikale nalatenschap zal de mensheid nog lang begeesteren.

Shake

Foto's © JiVe